Het was op een doodgewone herfstavond in november van dit jaar. In een restaurant in Deventer neemt iemand afscheid. Ik ontmoet haar voor het eerst en zeg een paar uur later alweer gedag. Definitief en kort. Haar aandacht gericht op zichzelf en haar meest dierbaren en daar hoor ik niet bij. Ik ben er, maar wel zo onzichtbaar als ik kan. Als een vos die de kracht van camouflage inzet. Ik neem waar, als een vlieg op de muur, observeer en vang ongemakkelijke gesprekjes op die ik opsla in mijn geheugen. Voor later, als Manon dood is en we met Dorothée Loorbach haar nalatenschap in het licht zetten. ‘Er zijn’, een 'boekoverstijgend' boek. Want eigenlijk is er meer dan een boek kan vangen, maar als er iemand is die het kan en mag schrijven, is het Dorothée Loorbach.